Rozdział 1 cz. 1

Osiemnastolatek biegł przez miasto. Niby zwyczajny chłopak, który spieszy się na autobus czy tramwaj, ale było w nim coś podejrzanego. Jego twarz ukryta była za czarną chustą z wymalowanym uśmiechem bestii.
Miał błyszczące, zielone oczy i opaloną skórę. Włosy ukryte były pod kapturem czarnej bluzy. Wyjawię ci jednak czytelniku, że gdyby ściągnął kaptur ujrzałbyś rozwichrzone, czarne włosy, które nigdy nie sterczą w tę samą stronę. Nogi ukryte były pod pod czarnymi dresami z wielkim, pionowym napisem „Monster”, a na jego stopach można było ujrzeć zwykłe, brązowe Nike.

Dobiegł do przystanku autobusowego i w ostatniej chwili wskoczył do pojazdu. Autobus linii 652 właśnie ruszył. Chłopak szybko zajął miejsce na tyle pojazdu, włożył słuchawki na uszy i zanurzył się w rozmyślaniach. To, co przed chwilą zrobił było dziwne, straszne i niesamowite. Musiał szybko podzielić się z kimś tym, co wydarzyło się dosłownie kilka minut wcześniej.

Do uszu dziewczyny dobiegały wściekłe wołania siostry. Piętnastolatka siedziała w wannie pełnej krwi zmieszanej z wodą. Całe ręce i nogi przyozdobiła sobie ranami, z których płynęła czerwona ciecz. Kutas. Przemknęło jej przez myśl:

- Aisha! Otwórz te jebane drzwi, bo zaraz sama wywalę je z zawiasów! - krzyknęła siostra. Dziewczyna mogła mieć dziewiętnaście lat. Miała płomiennorude włosy związane w koka i właśnie szykowała się do wyjścia na imprezę. - Długo jeszcze masz zamiar tam siedzieć?

- Daj mi dziesięć minut! - odpowiedziała szesnastolatka zza drzwi.

- Co ty tam robisz tyle czasu?! - Pięść starszej siostry uderzyła w drewno.

- No czekaj! - warknęła młodsza siostra.

Wstała, opłukała się z krwi i odetkała korek. Szybko założyła na siebie figi z szarym, smutnym kotkiem, koronkowy, czerwony stanik, bluzę brata i czarne rurki. Po sprawdzeniu czy wanna jest czysta, a żyletka tkwi w kieszeni bluzy wybiegła z toalety, szybko mijając wściekłą siostrę.

- Jeszcze jedna taka akcja i gwarantuję, że własnoręcznie cię uduszę! - krzyknęła za nią.

- Pieprz się! - odpowiedziała Aisha, wbiegając po schodach na górę.

Gdy schowała się w pokoju zrzuciła z siebie wszystkie ubrania prócz bielizny i doskoczyła do szafki, w której chowała bandaże oraz przedmioty do samookaleczenia. Wyciągnęła rolkę białego materiału i owinęła nią kilka razy obie ręce, aż do do łokci oraz łydki. Chwilę później w pokoju nie było nic na wierzchu, co służyłoby do cięcia, owijania, szycia lub krojenia. Szesnastolatka założyła jeszcze tylko kolorowe skarpetki w paski, zdecydowanie za duże, czarne dresy brata oraz jego bluzę w identycznym odcieniu. Stanęła przed lustrem:

- Wyglądam jak menel – stwierdziła krzywiąc się do odbicia.

Naciągnęła jeszcze rękawy na dłonie i wróciła na dół. Usiadła na długiej, kakaowej, zamszowej kanapie, wzięła czarnego laptopa na kolana i włączyła go. Weszła na Facebooka i od razu wyświetliło jej się pięć wiadomości z czego jedna od byłego chłopaka. „Jesteś zwykłą kurwą” oznajmiała treść. „Dzięki za wszystko skurwielu” odpowiedziała. Sprawdziła resztę i wyłączyła komunikator.

Grupka nastolatków od piętnastu do siedemnastu lat siedziała lub leżała w dość dużym pomieszczeniu. Powietrze było zadymione. Każdy z nich trzymał w ręku jointa, skręta jak chcesz czytelniku. Trzech z nich zabawiało się „wiaderkiem”. Panowała wesoła atmosfera. Rozmawiali o polityce, Kościele, sierotach, aborcji, deskorolkach, rowerach i wielu innych. Narkotyk zawładnął ich umysłami.

Wśród nich był siedemnastolatek o dużych, ciemnych jak smoła oczach, w których utonąć mógł każdy. Miał na sobie czarne rurki z krokiem oraz fioletową, szeroką bluzę z wielkim zielonym napisem „RUN FU▼IN RIOT”. Na stopach miał zielone Vansy.

Ów chłopak rozglądał się po pokoju zamglonymi oczami. Chwilę później wstał i wyszedł. Nikt nie zwrócił na to uwagi oprócz blondynki, która zaraz za nim wybiegła z pokoju. Rozejrzała się po korytarzu. Był pusty. Dziewczyna pobiegła w stronę windy i szybko nacisnęła przycisk. Gdy znalazła się na dole ujrzała siedemnastolatka, który jechał na deskorolce w stronę wyjścia:

- Marcel! Stój! - krzyknęła biegnąc za nim. Chłopak zatrzymał się i odwrócił nieco zdumiony.

- Czego chcesz Wiktoria? - zapytał uśmiechając się głupkowato.

- Wróć do mnie. Błagam. Nie zostawiaj mnie tak. Proszę – odpowiedziała spoglądając prosto w jego czarne oczy.

- Ile razy mam ci powtarzać, że nie? - zapytał śmiejąc się. - Zostaw mnie. Jadę do Aishy. Potrzebuje mnie.

- Zostawisz mnie dla tej taniej dziwki?! - wrzasnęła mu prosto w twarz. W tamtym momencie chwycił ją za szyję i zbliżył gwałtownie swoją twarz do jej.

- Nazwiesz ją tak jeszcze raz w mojej obecności...

- No co mi zrobisz? Uderzysz mnie? - przerwała mu z szyderczym uśmiechem na ustach.

- Nie – odparł puszczając ją. Odwrócił się i odjechał na deskorolce. Kilka minut później wsiadł do autobusu linii 652, który miał go podwieźć pod blok przyjaciółki. Zajął miejsce obok jakiegoś chłopaka w dresach, zamknął oczy i czekał.