Prolog

   Ciemność. Strach. Cisza. Szybki oddech. Pot. Nagle światło zabłysło w pomieszczeniu. Do środka wpadła dwójka ludzi. Potrząsali mną. To było potworne. Nic nie widziałem.
Przed oczami wciąż miałem tą twarz. Intensywnie zielone ślepia, biała skóra jakby naciągnięta na czaszkę potwora. Szerokie nozdrza z rogiem na samym szczycie. Ogromne uszy. Kły i pazury umaczane w krwi, ale te oczy. Te inteligentne ślepia. Pełne nienawiści. Do mnie. Dlaczego?

- Alan! Alan obudź się! Kochanie słyszysz?! - krzyczała przerażona kobieta. Ojciec potrząsał synem jak szmacianą lalką.

   Chłopak był przeraźliwie blady. Szare, inteligentne oczy teraz były puste. Jego twarz zastygła w wyrazie przerażenia. Już prawie nie oddychał. Jedyne, co go mogło uratować to szybka interwencja lekarzy, ale to nie te czasy. Rodzice wpatrywali się w umierającego syna i nie mieli pojęcia, co zrobić. Matka płakała. Jedna z jej łez spłynęła po policzku chłopca. Dwunastolatkiem wstrząsały przedśmiertne konwulsje. Chwycił ramię ojca i zacisnął na nim swoje długie, białe palce.

   Zamknąłem oczy. I znów cisza, ale taka spokojna. Widziałem... właściwie to nic nie widziałem, ale tak bardzo pragnąłem zobaczyć. Krew. Z rany na mojej klatce piersiowej płynęła krew. Wokół mnie było ciemno. Czułem, że coś ściskam. Nikt już mną nie rzucał. Powoli spadałem w przepaść. Samotny. Opuszczony. Nikt nie słyszał mojego ostatniego krzyku. Żegnaj świecie. Niezły z ciebie kutas. Mam dwanaście lat i widziałem więcej niż nie jeden czterdziestolatek. Potwory czyhające w nocy to jednak prawda. Dzięki za wszystko mamo. Pewnie mnie kochałaś. Tak jak pięciu innych synów i dwie córki, o których ojciec dalej nic nie wie. Dziwka. Następnym razem upewnij się, że nikogo nie ma w domu. No to dobranoc. Tato kocham cię. Odejdź od mamy. Zostaw tą zdzirę. Daj sobie spokój. I przyjdź czasem do mnie na cmentarz.